7x simpel vermaak

"Je moet oppassen dat je niet alleen arthouse kijkt", waarschuwde mijn ganggenoot J., alias de BassTweaker, mij onlangs. Hij heeft gelijk, en bovendien wíl ik niet eens alleen filmhuisfilms zien. Soms is het tijd voor lichtere kost.

Zoals Freddy Got Fingered (2001) van en met Tom Green, volgens velen één van de meest smakeloze films ever. Ik weet het, Green is een typisch geval van love him or hate him, maar hij kan weinig verkeerd doen bij mij. Of hij nou zijn helm over de grond sleept vlak voor optredende nep-Elvissen, of dat hij nu al zingend porceleinen biggetjes van een heuvel af gooit. Ook deze film vond ik lollig. Van een samenhangend plot is geen sprake, maar hij zou weleens kunnen gaan over het waarmaken van je dromen of iets dergelijks. De film komt over als een test, alsof Green dacht: "Eens kijken met wat voor flutscenario ik weg kan komen!" Sommigen zien echter diepere thema’s in de film. Ik niet. En wat betreft de smakeloosheid van deze film: die valt hartstikke mee.

De plot van Idiocracy (2006) klonk zó origineel, dat ik de film móest downloa... eh, húren, ik bedoel huren, met geld, weetjewel. Luke Wilson speelt Joe, een hele gewone gozer die wordt ingevroren door het leger en vervolgens vergeten. Hij ontdooit pas 500 jaar later, in een Amerika dat is veranderd in een land vol idioten. Hoe dat zo? Omdat domme mensen meer kinderen krijgen dan intelligente, mede dankzij de welvaart, die zorgt dat natuurlijke selectie geen rol van betekenis meer speelt (interessant idee!). Het is aan de opeens relatief hoogbegaafde Joe om de problemen van de toekomst op te lossen, want de President, een hilarische kruising tussen een bendeleider en Andre 3000, krijgt niks voor elkaar. Ook al spreekt hij het Congres toe met een groot machinegeweer in zijn hand. Het scenario kon wat strakker, maar de film zit vol originele en politiek incorrecte observaties. Laat het maar aan regisseur Mike Judge (Beavis and Butt-Head, Office Space) over om 'n dommere toekomst te schetsen dan je zelf ooit zou kunnen.

Af en toe heb ik behoefte aan een horrorfilmpje. Laatst viel mijn oog op The Descent (2006). Zes vrouwen raken opgesloten in een grottenstelsel en worden daar belaagd door iets of iemand. Dat klonk goed en dat was het ook. De vrouwen zijn bijna allemaal mannetjesputters, ook wanneer ze écht in de problemen komen. Dat betekent dat je je als kijker niet hoeft te ergeren aan eindeloos hysterisch gekrijs en ander al te vrouwelijk gedoe. Jammer dat de film minder spannend wordt als de belagers zichtbaar worden. Gebeurt in meer monstermovies. Suggestie werkt nog altijd het beste. De film voelt lekker simpel en rauw aan: mensen in de problemen in een grot. Klaar. Goeie en best originele setting ook. Irritant: de scènes waarin een actrice van de groep wegloopt en lang in het donker staart omdat ze iets denkt te horen, waardoor de spanning enorm wordt opgevoerd en ik amper naar het scherm durf te kijken en me alsnog helemaal het leplazarus schrik als er iets gebeurt! Die stomme goedkope filmtruc werkt te goed! Anyway, de emotionele scène op het eind is mooi. Geeft de film net dat beetje extra.

Eindelijk weer eens een goed uitziende sciencefictionfilm! Serenity (2005) heeft me aangenaam verrast. Het verhaal is niet erg sterk, maar er is met succes een dosis drama en mysterie in verwerkt. Het verhaal heeft van doen met de machtige Alliance, een superwarrior en een luguber geheim, maar ik heb geen zin om het samen te vatten. Er is geen gebrek aan pretentieloze scifi-actie, vette martial arts, snedige oneliners en goed acteerwerk van de onbekende acteurs; zo is de bad guy behoorlijk creepy. De meeste karakters in Serenity zijn stoere scharrelaars die in een krakkemikkig ruimteschip rondvliegen om hun kostje te verdienen. Veel aansprekender dan, zeg, het zouteloze en steriele Star Trek met z'n brave koorknapen. Eigenlijk kan het wat mij betreft niet duister en serieus genoeg zijn (zie Blade Runner en met name Alien!). Ik hoop dat er nog meer zulke verzorgde scifi-films als Serenity zullen worden geproduceerd, want ik blijf het genre met z’n fantasierijke decors en ideeën erg leuk vinden.

Hoewel zijn voorganger niet echt was blijven hangen, wist ik gewoon dat 28 Weeks Later (2007) de moeite waard was. Ik bedoel, met een post-apocalyptische setting vol soldaten en zombies kan weinig misgaan. Toch kon deze film beter. De eerste drie kwartier zijn erg goed, met als uitschieter een hectische scène in het begin, maar daarna wordt de film steeds onsamenhangender en onwaarschijnlijker. Al vanaf het begin weet je al dat de 'veilige zone' in een uitgestorven London niet zombievirusvrij blijft, maar dat regelrecht debiele acties voor de langverwachte ellende moeten zorgen, als ware de film een fantasieloze slasher-flick, is teleurstellend. Wél fijn aan de film is zijn doemsfeer, een beetje vergelijkbaar met die van de recente remake van War of the Worlds. De vijand is te sterk, we gaan er allemaal aan - dat gezellige sfeertje. Een keer wat anders dan de heroïsche onzin van Armageddon en Independence Day.

De Transformers-franchise deed me nooit iets. Gek, want ik heb een zwak voor robots. Die zijn dan ook het hoogtepunt van de film uit 2007, maar alleen op de momenten dat ze in luttele seconden van glimmende auto’s in ruige robots transformeren. Ze voegen verder weinig toe: ze praten vooral in clichés en hun grappen zijn niet zo lollig als die van de menselijke personages. Afgaande op recensies verwachtte ik flauwe puberhumor, maar ik heb de eerste helft van de film smakelijk gelachen. Helaas was de film erg onevenwichtig. Meer dan een uur lang is het relaxte fun, dan komt er een kwartier lang echte opbouw met veel uitleg, en het resterende uur (ja, de film duurt bijna 2,5 uur!) is non-stop actie, met zulke snelle computeranimatie dat het niet duidelijk is wat er nu precies op het scherm gebeurt. Misschien word ik gewoon oud. Grappig bioscoopmoment: het orgastische fanboy-gejuich nadat de baas van de good guys - de Autobots – zich met indrukwekkend lage stem introduceert: "I am Optimus Prime!"

Ik had zo m’n bedenkingen over The 40 Year Old Virgin (2005). Hij zou zomaar net zo plat kunnen zijn als American Pie, een film die ik niet eens af wilde zien (wat niet vaak gebeurt). Hoewel veel grappen wel degelijk van de categorie naughty zijn, heb ik me kostelijk vermaakt bij dit eigenzinnige Steve Carell-vehikel. Dat van dat vehikel klopt trouwens niet helemaal, ook al is Carell een opkomende comedy-ster (op z’n 45e!). Er zitten meer hilarische karakters in de film, zoals Mooj (Gerry Bednob) en Jay (Romany Malco – wat een talent!). De vraag waar 't allemaal om draait: Hoe verliest Andy eindelijk z'n maagdelijkheid? Ik heb me werkelijk bescheurd om sommige conversaties, die blijkbaar voor een groot deel geïmproviseerd zijn. Als deze blogpost niet al veel te lang was, had ik hier wat quotes geplaatst. Het gekke is dat de film ondanks het risqué onderwerp er toch in slaagt subtiel en zelfs een tikkie moralistisch te zijn. Een aanrader, één van de leukste comedy's die ik heb gezien.