Don't believe the hype
Tussen alle leuke en goede films die ik de laatste tijd heb gezien, zitten ook een paar (half)rotte appels. Daar doe je niks aan, je kunt niet alles leuk vinden. Het wordt interessant als veel anderen onverdeeld positief blijken te zijn over deze tegenvallers. Tijd voor een dosis kritiek! Voor meer algemene info over de films kun je op de titels klikken.
Het eerste zwarte schaap is Zwartboek. Toen ik maanden geleden in de bios de aftiteling zag, dacht ik: dit kun je toch niet menen? Ja, Carice van Houten acteert goed. Ja, het is knap dat de vaart er tweeënhalf uur lang lekker in blijft. En ja, er zitten leuke vondsten in de film. Maar waarom mensen Zwartboek tot hun favoriete films rekenen? Ik heb geen idee. Want wat ik zag was een soort The A-Team-aflevering met een WOII-thema. Er zitten zulke oerslechte actiescènes tussen dat ik smartelijk kreunend in mijn bioscoopzetel wegzakte. Soldaten die onbewogen op een rijtje staan te ratelen met hun machinegeweren zie je alleen nog in b-films (en The A-Team dus). Echt spannend wordt het nergens. Voeg wat karikaturale types en overbodig naakt toe en wat je overhoudt is één van de meest onterecht gehypte en smakeloze films van de afgelopen jaren. Hoewel Verhoeven best leuke films maakt, vind ik het wel echt iets voor hem om van een potentieel intrigerend oorlogsverhaal een oppervlakkig spektakel te maken. En zelfs dat laatste lukt hem maar half. Bleh. Uitgesproken matig. 4/10
Omdat ik romantische komedies best leuk vind en graag weer een Kikkerlandse film wilde zien, had ik grote verwachtingen van Alles is Liefde. De ambitie straalt er vanaf, maar helaas is de uitwerking slecht. Je zou denken dat er bij een komedie wat te lachen valt, maar slechts twee of drie keer werd er door mij (en de rest van de zaal) hardop gelachen. Da’s echt te weinig voor dit genre. Maar er zijn structureel dingen mis. Als je vier verhaallijnen in één film propt, is er een grote kans dat alles te snel gebeurt om betrokken te raken bij de personages. Helaas gebeurt dit ook in Alles is Liefde. In diverse recensies las ik dat de film zo kunstig is opgebouwd dat de emoties voelbaar blijven. Nou, ik leefde maar een enkele keer echt mee met de mensen op het grote scherm. Tijdens de Grote Emotionele Ontknoping op het eind zat ik zelfs met gekromde tenen te kijken. Vooral de zogenaamd ontroerende herenigingsscène mist z’n doel volledig. Als ik een acteur een paar keer zielig zie kijken, krijg ik echt niet zomaar een warm gevoel van binnen als het dan toch allemaal goed komt. Veel scènes hebben potentie (de Sinterklaasintocht!), maar er wordt veel en veel te weinig uit gehaald, zowel visueel als scenariomatig. De meeste anderen met wie ik in de bios was, vonden de film goed te pruimen, maar ik zeg: een erg gemiddelde kijkervaring. 6/10
De beste van de drie is Hotel Rwanda uit 2004. Ik geef toe dat ik wat reserveringen had ten opzichte van deze bejubelde film. Menig relaas over grote drama's (laat staan een genocide) weet melodrama, kleffe clichés en over-acting niet te vermijden. Hotel Rwanda maakt deze fout (praktisch) niet. De sfeer wordt intiem gehouden, want alles speelt zich af rond de dappere Paul Rusesabagina en zijn gezin. De ware kracht van de film zit in de onopgesmukte manier waarop de vreselijke waargebeurde feiten worden weergegeven. Toch is bijna alles aan de film standaard. Hoewel hoofdrolspeler Don Cheadle erg goede momenten heeft, net als de actrice die zijn vrouw speelt, bakken veel andere karakters er niet zoveel van. Daarbij zijn de shots en mise-en-scène erg tv-filmachtig. Daarmee bedoel ik dat alles nogal clean en fantasieloos in beeld wordt gebracht, zonder enige creatieve flair. Mede daarom hebben spannende en hectische scènes niet de impact die ze kunnen hebben. Deze eerlijke film heeft het hart op de goede plaats, maar met een beetje lef en een eigen stijl was hij écht aangrijpend geworden. Onderhoudend en indrukwekkend dankzij het verhaal en de geloofwaardige setting, maar filmtechnisch toch een gemiste kans. 7/10
Het eerste zwarte schaap is Zwartboek. Toen ik maanden geleden in de bios de aftiteling zag, dacht ik: dit kun je toch niet menen? Ja, Carice van Houten acteert goed. Ja, het is knap dat de vaart er tweeënhalf uur lang lekker in blijft. En ja, er zitten leuke vondsten in de film. Maar waarom mensen Zwartboek tot hun favoriete films rekenen? Ik heb geen idee. Want wat ik zag was een soort The A-Team-aflevering met een WOII-thema. Er zitten zulke oerslechte actiescènes tussen dat ik smartelijk kreunend in mijn bioscoopzetel wegzakte. Soldaten die onbewogen op een rijtje staan te ratelen met hun machinegeweren zie je alleen nog in b-films (en The A-Team dus). Echt spannend wordt het nergens. Voeg wat karikaturale types en overbodig naakt toe en wat je overhoudt is één van de meest onterecht gehypte en smakeloze films van de afgelopen jaren. Hoewel Verhoeven best leuke films maakt, vind ik het wel echt iets voor hem om van een potentieel intrigerend oorlogsverhaal een oppervlakkig spektakel te maken. En zelfs dat laatste lukt hem maar half. Bleh. Uitgesproken matig. 4/10
Omdat ik romantische komedies best leuk vind en graag weer een Kikkerlandse film wilde zien, had ik grote verwachtingen van Alles is Liefde. De ambitie straalt er vanaf, maar helaas is de uitwerking slecht. Je zou denken dat er bij een komedie wat te lachen valt, maar slechts twee of drie keer werd er door mij (en de rest van de zaal) hardop gelachen. Da’s echt te weinig voor dit genre. Maar er zijn structureel dingen mis. Als je vier verhaallijnen in één film propt, is er een grote kans dat alles te snel gebeurt om betrokken te raken bij de personages. Helaas gebeurt dit ook in Alles is Liefde. In diverse recensies las ik dat de film zo kunstig is opgebouwd dat de emoties voelbaar blijven. Nou, ik leefde maar een enkele keer echt mee met de mensen op het grote scherm. Tijdens de Grote Emotionele Ontknoping op het eind zat ik zelfs met gekromde tenen te kijken. Vooral de zogenaamd ontroerende herenigingsscène mist z’n doel volledig. Als ik een acteur een paar keer zielig zie kijken, krijg ik echt niet zomaar een warm gevoel van binnen als het dan toch allemaal goed komt. Veel scènes hebben potentie (de Sinterklaasintocht!), maar er wordt veel en veel te weinig uit gehaald, zowel visueel als scenariomatig. De meeste anderen met wie ik in de bios was, vonden de film goed te pruimen, maar ik zeg: een erg gemiddelde kijkervaring. 6/10
De beste van de drie is Hotel Rwanda uit 2004. Ik geef toe dat ik wat reserveringen had ten opzichte van deze bejubelde film. Menig relaas over grote drama's (laat staan een genocide) weet melodrama, kleffe clichés en over-acting niet te vermijden. Hotel Rwanda maakt deze fout (praktisch) niet. De sfeer wordt intiem gehouden, want alles speelt zich af rond de dappere Paul Rusesabagina en zijn gezin. De ware kracht van de film zit in de onopgesmukte manier waarop de vreselijke waargebeurde feiten worden weergegeven. Toch is bijna alles aan de film standaard. Hoewel hoofdrolspeler Don Cheadle erg goede momenten heeft, net als de actrice die zijn vrouw speelt, bakken veel andere karakters er niet zoveel van. Daarbij zijn de shots en mise-en-scène erg tv-filmachtig. Daarmee bedoel ik dat alles nogal clean en fantasieloos in beeld wordt gebracht, zonder enige creatieve flair. Mede daarom hebben spannende en hectische scènes niet de impact die ze kunnen hebben. Deze eerlijke film heeft het hart op de goede plaats, maar met een beetje lef en een eigen stijl was hij écht aangrijpend geworden. Onderhoudend en indrukwekkend dankzij het verhaal en de geloofwaardige setting, maar filmtechnisch toch een gemiste kans. 7/10
De aantrekkelijkheid van de film 'Alles is liefde' is mijns inziens voornamelijk gelegen in het feit dat het een Nederlandse film is. En dan gaat het niet alleen over de gesproken taal, maar vooral over de aanwezigheid van oernederlandse symbolen als Sinterklaas, bekende plekken in Amsterdam, het koningshuis, de koorballen, de bekende Nederlandse acteurs, het homohuwelijk etc. De lachmomenten die mij zijn bijgebleven, waren ook allemaal verbonden met deze symboliek: Sinterklaas die in het water springt, de schoffering van de koningin, het invalidenvoertuig de gracht in, etc. Wat dat betreft een verfrissend geluid tussen de overvloed van Amerikaanse films.
BeantwoordenVerwijderenDe film blijft echter bij entertainment, de verhaallijnen hebben weinig diepgang. Dat is jammer, maar past ook wel bij het genre. Ik vond de humor in ieder geval minder tenenkrommend dan die van andere Nederlandse zogenaamde komedies. Al met al een sympathieke film.
Haha, dát bedoel ik! Alhoewel, een complete recensie als reactie... Eeen concurrent op m'n eigen blog, hmm??
BeantwoordenVerwijderenZonder over te willen komen als de komman**ker die ik diep van binnen wel ben: ik zou 'koorballen' persoonlijk spellen als 'corpsballen'.