Mensen maken de film

Heb je soms de indruk dat films alleen nog een manier zijn om de tijd te doden? Zie je niet meer in wat er zo bijzonder is aan de kunstvorm? Lijkt die alleen nog maar uit bewegende plaatjes met geluid te bestaan?

Dan ben je niet de enige. De volgende uitspraak van regisseur Ingmar Bergman, uit zijn autobiografie 'The Magic Lantern', hielp mij weer de magie van film te waarderen:

"My chair is comfortable, the room cosy, it grows dark and the first trembling picture is outlined on the white wall. It is quiet, the projector humming faintly in the well-insulated projection room. The shadows move, turning their faces towards me, urging me to pay attention to their destinies. Sixty years have gone by but the excitement is still the same."

Losse vertaling van de zin die me het meest trof:

"De schaduwen bewegen, draaien hun gezichten naar me toe, sporen me aan om aandacht te schenken aan hun lot."

Ik ben me de laatste jaren gaan realiseren dat de beste films niet over gebeurtenissen of ideeën gaan, maar over mensen en hun lotgevallen. Hun emoties en onderlinge relaties zijn een bron waar je als kunstenaar onbeperkt uit kunt putten. Een paar honderd jaar aan moderne literatuur bewijst dat, maar ook de filmkunst heeft zich niet onbetuigd gelaten. Drama doet het al goed sinds het tijdperk van de stomme film en is tegenwoordig misschien wel het grootste genre.

Omdat mensen het beste filmmateriaal blijven, eindigen drama's als Tokyo Story, Umberto D. en Uno Giornata Particolare zo hoog in mijn toplijst. Daarom zal Ordet (recensie volgt) me lang bijblijven. En het is ook de reden dat ik zulke diepgravende films altijd prefereer boven emotioneel afstandelijke blockbusters... al zijn die soms zeker niet te versmaden. Ik bedoel, je eet toch ook niet alleen gezonde kost?
(mmm, ik krijg opeens trek in een whopper)