Tijd om verder te gaan

Zonet vond ik ergens op mijn harde schijf een gedicht. Ik schreef het in 2006 voor mijn afscheidsrede toen ik studentenvereniging NSA na 6 jaar eindelijk verliet.

Het geeft redelijk goed het gevoel weer dat gepaard gaat met het afsluiten van een levensfase, of gewoon een mooie borrelavond. Waarvan ik er veel te veel heb gehad (borrels, niet levensfases! -red.). Ik kreeg wegens tijdsdruk niet de kans om het voor te lezen, dus hier is hij dan alsnog:

Zes jaar, één avond

Zet je lege glas neer,
schuif je barkruk aan,
pak je jas en tas,
ga tenminste bij de uitgang staan.

Een avond gaat voorbij,
daar zal de tijd voor zorgen;
je hebt toch nachtrust nodig
om je op te laden voor morgen.

De barman roept wat bot:
“wegwezen, ‘t is sluitingstijd!”
Hij houdt de deur open, lachend,
maar veelzeggend wagenwijd.

Staand bij je fiets denk je,
na een korte afscheidsgroet:
“hoe morgen ook zal zijn,
vanavond was het goed.”