Run, Harmen, run!

Wonderen bestaan. Op zondag 6 juli 2008, om vier uur des middags, begaf ik mij naar buiten, teneinde mijn lichaam aan de tuchtiging genaamd 'hardlopen' te onderwerpen. Na een hels half uur was ik weer thuis. Bezweet, ietwat teleurgesteld in mijn kunnen, maar tevreden.

Gelukkig had ik niet echt een doel, omdat het mijn eerste keer was. Ik keek gewoon wat mijn verlepte lijf kon hebben. Vijf minuten hardlopen leek me fijn, tien minuten fijner. Het werden er zeven. Of acht, als je zo'n 'het-glas-is-half-vol'-type bent. Lijkt lachwekkend weinig, maar het is zaak de boel langzaam op te bouwen en niets te forceren. Wat een andere manier is om te zeggen dat ik gewoonweg niet meer verder kón. Aangezien ik op het absolute nulpunt begin, heb ik nog een lange weg te gaan. Letterlijk.

OVER DE OBSTAKELS DIE IK MOEDIG EN MET WISSELEND SUCCES NAM
Zodra ik een voet buiten de deur zette, realiseerde ik me dat het allemaal niet zo simpel is als het lijkt. Ten eerste moest ik een licht gevoel van opgelatenheid overwinnen toen ik in mijn onmodieuze sportbroekje en parelwitte Asics over straat liep. Ten tweede merkte ik dat het lastig is de boel niet te verslonzen tijdens het lopen. Je hebt als loper de neiging er een beetje bij te gaan hangen als het meelijwekkende energiepeil tot het nulpunt is gezakt. Neen, een fiere tred is het devies! Ten derde gaan minuten terrrrrrgend langzaam voorbij als je je zwaar inspant. Dat verandert vast later nog wel, maar in deze fase is het doorbijten geblazen. Van die verslavende 'natural high' die je van hardlopen zou krijgen is nu nog weinig te merken!

DE GRONDIGE IDEOLOGISCHE ONDERBOUWING IN KORT BESTEK
Ik las ooit eens dat mannen gemiddeld op hun 28e op hun sterkst zijn. Omdat ik die leeftijd nader, spreekt het me wel aan om een inhaalslag te maken. Ook heb ik altijd geloofd dat het de biologische bestemming is van mannen om fit en sterk te zijn. Het is onze rol. Een beetje zoals vrouwen in zwangerschap een bepaalde bestemming kunnen ervaren. Verder zie ik sport als een manier om ook op mentaal gebied het uiterste uit mezelf te halen. Het oude gezegde 'anima sana in corpore sano' klopt. Sterker: omdat ik denk dat lichaam en geest niet gescheiden zijn, valt het gezegde te veranderen in 'een gezonde geest ís een gezond lichaam'. Het mooie aan hardlopen is dat het een heel natuurlijke manier is om fit te blijven; persistence hunting, of 'duurjacht', waarbij enorm lang achter een prooi aangerend wordt totdat het dier uitgeput in elkaar zakt, was mogelijk de eerste vorm van jacht. Rennen is bovendien een onderdeel van veel andere sporten, en het kan zelfs in het dagelijks leven van pas komen.

OVER STERKE MANNEN, DE ONVERMIJDELIJKE AFTAKELING EN DE DOOD
Maar uiteindelijk zit je door sport gewoon lekkerder in je vel. De Sterkste Man van Australië, Derek Boyer, zegt het zo (vrij vertaald):

"Ik zal je zeggen wat we [uit de sport] krijgen: het is voldoening. Ik heb een oud gezegde; ik denk dat wanneer iemand dood is, hij geen enkele kracht meer heeft en dat wanneer iemand dicht bij de dood is, hij erg weinig kracht heeft om te gebruiken. Dus is het logisch dat wanneer een persoon op zijn sterkst en capabelst is, hij dan het meest leeft, en daarom doen we dit. Het gaat allemaal om voelen dat je leeft en geloof me als ik zeg dat we nu aan het pieken zijn. We voelen ons geweldig." *

Met andere woorden: de doden sporten niet. Wauw. Ik vond mensen die veel sporten altijd een beetje dom. Nu niet meer zo. Niet dat ik nu meteen zin krijg om vrachtwagens te trekken en met boomstammen te leuren, maar een soortgelijk sentiment motiveert me wel om wat meer uit dit aardse omhulsel te halen.

MIJN HEILIGE DOEL IN MINUTEN & DE VREES VOOR DE WINTER
Het beoogde eindresultaat van veel beginnersschema's is zonder pauze twintig minuten lopen na tien weken opbouwen. Het zou leuk zijn als ik het eind augustus zo'n vijftien minuten kan volhouden. Vervolgens kan ik me richten op de volgende stap: vijftien minuten heen - paar minuten rusten - vijftien minuten terug. Op den duur zal die rustpauze niet meer nodig zijn. Het resulterende halfuurtje kan ik dan drie keer per week inplannen. Nou ja, 'inplannen'... het mooie is dat dertig minuten eigenlijk overal tussen zijn te proppen. Ik vraag me wel af hoe het me in de winter zal vergaan. Hoewel ik een trainingspak heb (een object dat ik jarenlang angstvallig verborgen heb gehouden voor de buitenwereld), schijnt het diep inademen van erg koude lucht niet fijn te zijn. Maar ik heb er wel wat voor over om lekkerder in m'n vel te zitten in de wintermaanden.

Oké, genoeg geluld. Sport is uiteindelijk gewoon een kwestie van dóen (ja, echt). Morgen ga ik weer. Drie blokjes van drie minuten hardlopen, met tussendoor een paar minuten wandelen. En de overmorgen daarna. En die daarna. En daarna. En, inderdaad, daarna. Oef... De echte uitdaging ligt in de lange adem!