Snap er geen hol van

Tot mijn spijt moet ik constateren dat moderne kunst af en toe een giechelreactie bij me oproept. Hoewel ik van lachen houd (vooral van de haha!-variant), ben ik hier niet onverdeeld blij mee.

Gisteren liep ik met Ruben A., aka de Buidelrat, na de zeer bijzondere film Au hasard Balthazar nog even door het Filmmuseum. We hadden namelijk een gratis kaartje voor de expositie van de ons onbekende videokunstenaar Péter Forgács gekregen. Nieuwsgierig liep ik rond. Wat stond ons te wachten? Kunst met een hoofdletter K? Jazeker, want in een smetteloos witte ruimte stond een doormidden gesneden paard met twee tv'tjes, één in zijn aars en één in zijn bek....eh, mond. Op de kleine schermpjes gebeurde vanalles, wat weet ik niet. Maar toen ik dit tafereel zag, wist ik: dit is KUNST, met vier hoofletters K, U, N, S en T! Geen twijfel mogelijk!

Ik stond er een beetje bij te geinen, ik kon het niet helpen, maar nu denk ik: wie weet gingen de filmpjes wel over Hele Belangrijke Dingen, zoals Het Milieu of Verslaafde Hollywood-Celebrities met Ongeneeslijke Ziektes. Ik had daar achter kunnen komen door even vijf minuten mijn gegrinnik te onderdrukken en die wazige filmpjes proberen te volgen. Ik denk dat 'aparte' moderne kunst simpelweg tijd kost. Tot nu toe heb ik niet echt moeite gedaan om me erin te verdiepen. Me bij wijze van spreken tot m'n nek in die duistere materie te persen. Die stinkende beerput van miskende, wegrottende creativiteit open te gooien. M'n arm tot aan de schouder in die verraderlijk warm-plakkerige grot van ongebreidelde diepzinnigheid te steken. Zou ik eens moeten doen.