Mobiele historie

Wat betekent meer voor mannen dan promotie, hun auto en Yolanthe Cabau van Kasbergen bij elkaar? Wat zullen ze meer missen dan een verloren trouwring? Wat dragen ze altijd dicht bij zich ter hoogte van hun kruis? Nee perverseling, niet dát ding. Een intieme kennismaking met de vier mobiele telefoons uit mijn leven.

Op mijn zeventiende, achttiende schafte ik de Philips Savvy aan, de meest linkse op het plaatje hierboven. Met instemming van mijn ouders, die vast niet ongevoelig waren voor de nieuwe gedachte dat je je oogappel áltijd moest kunnen bereiken op de leeftijd dat er uitgegaan en gezopen werd. Het was een pre-paid toestel, dus dat betekende veel bezoekjes aan de Intertoys voor opwaardeerkaarten. Lijvig als ie was, zou mijn broek er letterlijk door zijn af zijn gezakt als superstrakke Levi's toen niet in de mode waren. Verder weet ik alleen nog dat de ringtones klonken als een krolse poes die langzaam gewurgd wordt.

Toen was daar de Siemens C35i. Wauw. Een handzaam gevalletje met een bijna erotisch gewelfde, organische vorm. Hier was over nagedacht, het was volledig anders dan het 'rechttoe-rechtaan' van veel mobieltjes van nu. Hij lag heerlijk in de hand en zat perfect in de broek. In mijn herinnering boden de rubberen toetsen een overtuigende naarbenedendruksensatie, een hypertactiele synthese tussen mens en machine, mind over matter, of zelfs mind as matter, zo'n vloeiende overgang tussen geest, vlees en electronica dat het apparaat en ik een onontwarbare en pulserende kluwen bezielde energie werden als ik een knop indrukte. Maar het kan zijn dat ik dat achteraf nogal romantiseer.

Daarna was het de beurt aan de Sony-Ericsson T68i. Met glanzende babyblauwe accenten en smaakvolle plastieken afwerking is het de meest feminine foon van het stel. Ik bedoel, ze heeft zelfs een taille! Ik heb haar nog. Soms haal ik d'r even tevoorschijn om even wat lieve woordjes tegen haar te fluisteren, want het is natuurlijk wel erg donker in de la waar ik haar bewaar. Af en toe doe ik haar ook Barbiekleertjes aan en dan speel ik dat ze Paris Hilton is die naar een jetset-feestje gaat waar ze natuurlijk teveel coke snuift zodat ze op de terugweg met haar auto tegen een boom botst maar ze kickt daarna altijd meteen weer af want het is maar een sprookje en in sprookjes eindigt zelfs een compleet doorgesnoven prinses meestal niet in de gevangenis. Ik ben zo twee, drie uurtjes zoet met zo'n verhaaltje, hartstikke leuk joh.

In 2005 was daar dan De Unit, zoals de T-Mobile MDA Compact al snel door verbijsterde omstanders werd genoemd. Ja, deze Mobile Digital Assistant leverde me veel bekijks op. Want wie heeft er nog tv nodig met zo'n enorm scherm? Het apparaat straalt iets uit van "hé sukkel, had je wat met die rotkop van je?!". Er valt niet mee te sollen. Je kunt er naast bellen enzo zo'n beetje alles mee wat je met een computer ook kunt. En wat heb ik er tot nu toe voornamelijk mee gedaan? Er zo'n 20.000 keer het hersenloze spelletje Jawbreaker op spelen. Zonder gein. Hoewel een potje nog geen minuut duurt, vraag ik me nu opeens af of ik misschien lichtelijk autistisch ben. Anyway, de leukste foto's van het – overigens crappy – fototoestel zet ik nog een keer op deze blog.

De oplettende kijker zal zien dat er sprake is van verschillende trends ten aanzien van het uiterlijk van deze wonderlijke machientjes. De schermpjes werden groter, de kleur verschoof naar zwart naar zilver en de antenne verdween naar binnen. Jaja. Wat ongelooflijk boeiend allemaal, nietwaar!? Ik stop nu maar, anders lig ik weer de halve nacht te woelen van puur enthousiasme! Tot de volgende blogbijdrage, en vergeet niet je mobiel te behandelen alsof het je laatste dag samen is. Zoals een wijs man ooit sprak: Fool, don't take yo' cell phone fo' granted, 'cuz you don't know what you got in da pocket till it's gone.