Waanzin uit vervlogen tijden

Vroeger, toen ik nog niet zo gedesillusioneerd was, stond ik bekend om mijn lichtvoetige karakter. Vrinden kunnen bevestigen dat ik voor een ondeugende kwinkslag of kolderiek dansje mijn hand niet omdraaide. Absurdheden - nu begraven onder een dik moeras van wereldwijsheid - borrelden te pas en te onpas op en vonden hun weg naar het papier. Hieronder een impressie uit 2001. O, zal ik ooit nog zulke onzin kunnen produceren?*

De schuur stond er wat verlaten bij. Een gure wind blies erdoorheen, want er stond niets, behalve een soort megaberg versteende biggetjes, die in het kader van een geheim ritueel gemaakt waren door kinderen van circa tien jaar, zonder dat die dropjes in hun neusjes gedrukt kregen.

Jochem, ja zo heette die jongen hier uit de straat, net voorbij de verkeersdrempel. Ja, die Jochem, hij wist altijd immense aanhangwagens te fabriceren uit gebruikte tandenborstels en soms een lege tube tandpasta met van die hard geworden restjes bij de dop.

Het grote bedrijf hield een belangrijke vergadering. Saaie mensen in grijze pakken gingen op comfortabele stoelen aan een glimmende tafel zitten. Een speciaal gedrukt verslag, voorzien van spetterend design, werd zwijgend rondgedeeld. Toen iedereen een exemplaar had, klom de zwaarlijvige directeur moeizaam op de tafel en riep: "Zo zo, gezellig hier, of niet?!". De grijze pakken klapten geroutineerd en knikten glimlachend naar hun baas. Die probeerde inmiddels enkele break-dance moves uit die hij in een opwindende videoclip op tv had gezien. Ze lukten helaas maar half en hij kwam pijnlijk ten val, maar de pakken bleven klappen, ja zij bleven ontegenzeggelijk tot het einde klappen.

Hoera! Mike is vandaag jarig. Kijk, hij loopt al naar de keuken om daar te snoepen van de slagroomtaart die moeders voor hem heeft gebakken. Maar wat is dat nou? Er ligt geen taart in de doos, maar een stervende kraai! Dat is erg jammer, vooral voor de kraai, want als er wél taart in had gezeten, zat hij nu onder de yummy yummy slagroom!!

Soms sta ik onder de douche in contrapost, als eerbetoon aan de oude Grieken.

Eens in de zoveel jaar, meestal tijdens de herfst, wordt er een soort schijf van enige kilometers doorsnee zichtbaar aan de horizon. Nee gekkie, niet de zon. Nee, deze schijf heet een 'Horizonsschijf' (let op: dubbel s!). De functie van deze schijf is niet helemaal duidelijk. Misschien dat hij door mensen van heel lang geleden gebruikt werd als humoristisch, raar object, of iets in die geest. Maar dat is absoluut niet zeker.

Ik heb altijd zo'n schik met m'n oude buurman Rosterberg. Hij maakt altijd van die grappen, dat geloof je niet. Hij kwam bijvoorbeeld een keer zo naar me toe van: "Hé buurvrouw, ik voel me niet goed, help!" en toen ging hij liggen en toen liet hij zich zomaar begraven en nu ligt ie al zo'n zes jaar onder de grond te niksen en nog stééds blijft hij me voor de gek houden, hihihihihihihihihiiiiiiiih!

Lang, heel lang geleden, toen er nog geen monsters bestonden, doch enkel ridders met een flexibele brandslang om hun middel, ... enzovoort.

Nee maar! De merrie van de ouwe buurman die altijd met haar neus in haar oksel sliep, stond te hinniken alsof de Apocalyps in haar stal gaande was! De buurman liep naar haar toe en gaf haar een cadeautje, zijnde een stukje tegel, ja van de stoep.

"Geen inspiratie hebben, dat is het ergste wat er is. Eigenlijk moet je dan al stoppen met schrijven voordat je begint." Zo begon Hendrik Suurbier zijn speech. Het publiek begon natuurlijk direct daverend te lachen, zodat Hendrik het verder wel kon vergeten. Arme man, hij had zo'n charisma en onnavolgbare humor. Die niemand overigens ooit begreep, maar dat terzijde, want ik ga het nu niet hebben over zijn onnavolgbare humor. Die niemand overigens ooit begreep, maar dat terzijde, want ik ga het nu niet hebben over zijn onnavolgbare humor. Die niemand overigens ooit begreep, maar dat terzijde, want ik ga het nu niet hebben over zijn onnavolgbare humor. Die niemand overigens ooit begreep.

Men neme een bank, met daarop een rare gast. Men neme vervolgens nog een bank, met daarop nog een rare gast. De rare gasten gooit men vervolgens weg, zodat er twee banken overblijven. Vervolgens gooit men een bank weg, het is mij om het even welke, zodat er één bank overblijft. Deze bank gooit men vervolgens ook weg.


ZINLOOS GEWELD?

LIGTENBORG - In de nacht van zaterdag op zondag werd een 22-jarige inwoner van Ligtenborg finaal in elkaar gebeukt. Dat gebeurde voor café Malle Jan in de Steenberkstraat.
Er waren meerdere personen bij betrokken die blijkbaar serieus de pest hadden aan het slachtoffer. Eerst stompten ze hem snoeihard in de nierstreek, daarna gaven ze hem enige venijnige knietjes in de maag en toen hij op de grond lag te kronkelen van de pijn, kreeg het slachtoffer nog een welgemikte trap na. Gezien de mate van geweld hadden de daders vast een goede reden om die gast eens flink te verbouwen. Getuigen worden opgeroepen de politie van Ligtenborg te bellen op 0422-519151.

_______________
* Ja hoor. Hou deze blog maar in de gaten!