Zes negens en de rest
De afgelopen weken heb ik heel wat negens lopen uitdelen op filmsite IMDb.com. Maar er kwamen ook weer wat onvoldoendes voorbij en, helaas, enkele tegenvallers. Want zo is het leven. Tijd voor enkele recensies dus! Eerst zijn de zes negens aan de beurt. Klik op de titels voor meer informatie.
Innocence (2004)
Vanaf de eerste scène doet deze geweldige film uit Frankrijk je het ergste vrezen. Een jong meisje komt in een grafkist aan op een bosrijk landgoed. Binnen de hoge muren ervan wonen zo'n dertig meisjes tussen de 6 en 12 jaar oud. Ondanks de vele strikte verboden leiden ze een heerlijk leventje. Maar waar gaan de oudste meisjes elke avond om klokslag negen naartoe? En waarom mag niemand weg? Het lijkt alsof de meisjes klaargemaakt worden voor iets, maar wat? De kijker wordt geplaagd door allerlei nare vermoedens; het frequente vertoon van prepuberaal bloot maakt dat alleen maar erger. Maar is die bezorgdheid terecht? Een intrigerende film met prachtige beelden die inspeelt op hedendaagse taboes.
Le Scaphandre et le Papillon / The Diving Bell and the Butterfly (2007)
Waargebeurd verhaal. Jean-Dominique Bauby, een succesvolle redacteur van het tijdschrift Elle, raakt bijna volledig verlamd. Hij kan alleen nog met één oog kijken en knipperen. Met hulp van een dame schrijft "Jean-Do" een boek over zijn verlamdheid. Het eerste halfuur bekijken we de wereld vanuit zijn perspectief, wat bijzonder claustrofobisch is. De film bevat enkele zeer ontroerende scènes; in andere handen was het vast een sentimenteel drama geworden, maar nu is het een bitterzoete viering van het leven geworden. Het mist soms structuur, maar een kniesoor die daar op let. Zeker als we van de aanblik van drie (afhankelijk van je smaak zelfs vier) werkelijk prachtige dames kunnen genieten. Franse film, ziet u. In eerste instantie zou de film Engelstalig worden met Johnny Depp in de hoofdrol. Nee, dank u.
Shane (1953)
Een fijne western van regisseur George Stevens. Lone gunman Shane komt bij een boerengezin terecht dat geterroriseerd wordt door een grootgrondbezitter. Na lang aarzelen zet hij zijn kwaliteiten toch maar in. Erg geloofwaardige rollen en realistisch taalgebruik, wat in westerns zeker niet altijd het geval is. Zowel de held als de slechterik beseffen dat hun tijd erop zit; de beschaving komt eraan en er is geen plaats meer voor de wetteloosheid van het Wilde Westen. Ondanks de natuurgetrouwheid zijn de mooie westernclichés bewaard gebleven. Zoals de kwaadaardig grijnzende bad guy in het zwart, die er een stuk cooler uitziet dan Shane met z’n brave huisvader-look. Vrij bijzonder voor een film uit de fifties is dat het boerenzoontje Joey niet rete-irritant is! Het knaapje hield zelfs een Oscar-nominatie over aan zijn rol, wat weer een beetje te veel eer is.
Lost Horizon (1937)
Nogal vreemde avonturenfilm van Frank Capra, maar daarom juist zo leuk. Een vliegtuig met daarin professioneel avonturier Robert Conway en een kleurrijk assortiment aan andere lieden stort neer in het Himalayagebergte. Daar worden ze door inheemsen naar het legendarische land Shangri-La gebracht. Allemaal toeval... of gepland? Vreemde gesprekken met een goeroe en een hoop idealistisch gelul over het ontdekken van je "eigen Shangri-La" maken dit een fantasierijk unicum dat je gewoon bijblijft. Zeven minuten van de film bestonden overigens uit stills (met oorspronkelijk geluid), omdat stukken film verloren waren gegaan. Werkte prima.
Riri Shushu no Subete / All About Lily Chou-Chou (2001)
In bepaalde opzichten is dit een typische moderne Japanse film: hij duurt erg lang, is dromerig en nogal verwarrend en bevat extreem mooie visuele vondsten. We volgen een jongen, Yûichi, die een nogal tumultueuze fase in zijn leven doormaakt. Verliefdheid, intimidatie, verkrachting, vanalles ondergaat hij of ziet hij gebeuren. Ondertussen vindt hij steun in de muziek van Lily Chou-Chou, een (fictieve) superster. De beelden worden afgewisseld met chatberichten van fans van Lily. Regisseur Shunji Iwai heeft er geen moeite mee om in een nachtelijke scène botweg een enorme schijnwerper op zijn fietsende hoofdpersonen te richten. Het maakt niet uit, want het effect is mooi. Qua sfeer heeft deze film wel wat weg van Bright Future, Kikujiro en The Taste of Tea. Alleen dan wat grimmiger. Hoe dóen die Jappen dat toch, zulke buitenaardse, dromerige films maken?
Roberto Succo (2001)
We volgen de Italiaanse seriemoordenaar Roberto Succo tijdens zijn dodelijke tocht door Italië, Frankrijk en Zwitserland. De film is in feite plotloos en heeft geen morele agenda en weerspiegelt zo op een slimme manier de geestesgesteldheid van Roberto. Die heeft namelijk ook geen motivatie, geen doel, geen reden; hij steelt, ontvoert en moordt gewoon. Dat is wat hij doet, zo leeft hij. Iedereen acteert heel naturel, alles is realistisch. De film boeit zoals gedramatiseerde documentaires kunnen boeien. Doordat je als kijker eigenlijk kritiekloos alle kansloze en schokkende acties van Succo volgt, ga je jezelf afvragen waaróm je eigenlijk kijkt (dat had ik nog sterker bij het vrij briljante Funny Games). Is de mens Succo zo interessant, of is het vanwege een morbide nieuwsgierigheid naar wat hij nog meer zal uitspoken? De Franse politie, die lang op de man jaagde, was minder te spreken over de neutrale houding van de film.
DE TEGENVALLERS
Vera Drake (2004)
Na zijn eigenzinnige Naked was ik wel benieuwd naar dit recentere product van Mike Leigh over een hele lieve mevrouw die in het London van de jaren ’50 uit pure naastenliefde abortussen verricht. Maar dan gaat het mis... De film heeft over het algemeen prima acteerprestaties, maar het verhaal is niet bevredigend. Er had meer in gezeten dan een emotioneel doodlopende weg. Tel daar twee of drie te dik aangezette vertolkingen bij op en de rolprent kan een teleurstelling genoemd worden. Wel een dikke 7/10 waard vanwege de periodeschets en het behandelen van belangrijke onderwerpen als abortus en schuld.
Ratatouille (2007)
Een leuke animatiefilm, maar zo leuk als de recensies ons willen doen geloven? Nou, neen. Omdat hij wat dieper gaat dan de meeste Disneyfilms, is hij inderdaad ook geschikt voor een wat ouder publiek. Maar waar is de humor gebleven?! Ongeveer elke film van Disney of Pixar doet je als volwassene elke tien minuten grinniken of zelfs hardop lachen. Deze maar zelden. Toch een 7/10 voor de prachtige animatie en het originele verhaal. Ach ja, ik ga maar door met uitkijken naar Wall•E (trailer medium of large). Dat lijkt me nou een geniale film. Kan ook niet anders met een robot in de hoofdrol! Woei!
DE MISBAKSELS
Saw II (2005)
Had zin in bloederige onzin, maar dit was wel érg onzinnig. Het origineel was nog vermakelijk op een zieke manier, dit was niet eens echt gruwelijk. Mist z'n doel volledig. Bagger dus. 3/10
Blade II (2002)
Blaaaahhh II… Kan me niet eens meer herinneren wat er allemaal gebeurde, zelfs niet in grote lijnen. Actie en special effects waren slechts zelden spectaculair. 5/10
Feast (2005)
Bar in het midden van nergens wordt belegerd door niet-enge monsters. Weinig spanning en, net als in Saw II, vermoeiend gedoe en gezeik in het kleurrijke-groepje-mensen-in-grote-problemen. 5/10
The Nativity Story (2006)
Valt een beetje uit de toon tussen alle onsmakelijke films, maar deze brave hervertelling van de geboorte van Jezus voegt (buiten een redelijk sfeervolle introductie van Jozef, Maria en hun manier van leven) helemaal niets toe aan het bijbelverhaal en/of het welbekende kerststalletje. En de 'grappen' van de Drie Wijzen zijn ten hemel schreiend. Onnodige film. 4/10
Innocence (2004)
Vanaf de eerste scène doet deze geweldige film uit Frankrijk je het ergste vrezen. Een jong meisje komt in een grafkist aan op een bosrijk landgoed. Binnen de hoge muren ervan wonen zo'n dertig meisjes tussen de 6 en 12 jaar oud. Ondanks de vele strikte verboden leiden ze een heerlijk leventje. Maar waar gaan de oudste meisjes elke avond om klokslag negen naartoe? En waarom mag niemand weg? Het lijkt alsof de meisjes klaargemaakt worden voor iets, maar wat? De kijker wordt geplaagd door allerlei nare vermoedens; het frequente vertoon van prepuberaal bloot maakt dat alleen maar erger. Maar is die bezorgdheid terecht? Een intrigerende film met prachtige beelden die inspeelt op hedendaagse taboes.
Le Scaphandre et le Papillon / The Diving Bell and the Butterfly (2007)
Waargebeurd verhaal. Jean-Dominique Bauby, een succesvolle redacteur van het tijdschrift Elle, raakt bijna volledig verlamd. Hij kan alleen nog met één oog kijken en knipperen. Met hulp van een dame schrijft "Jean-Do" een boek over zijn verlamdheid. Het eerste halfuur bekijken we de wereld vanuit zijn perspectief, wat bijzonder claustrofobisch is. De film bevat enkele zeer ontroerende scènes; in andere handen was het vast een sentimenteel drama geworden, maar nu is het een bitterzoete viering van het leven geworden. Het mist soms structuur, maar een kniesoor die daar op let. Zeker als we van de aanblik van drie (afhankelijk van je smaak zelfs vier) werkelijk prachtige dames kunnen genieten. Franse film, ziet u. In eerste instantie zou de film Engelstalig worden met Johnny Depp in de hoofdrol. Nee, dank u.
Shane (1953)
Een fijne western van regisseur George Stevens. Lone gunman Shane komt bij een boerengezin terecht dat geterroriseerd wordt door een grootgrondbezitter. Na lang aarzelen zet hij zijn kwaliteiten toch maar in. Erg geloofwaardige rollen en realistisch taalgebruik, wat in westerns zeker niet altijd het geval is. Zowel de held als de slechterik beseffen dat hun tijd erop zit; de beschaving komt eraan en er is geen plaats meer voor de wetteloosheid van het Wilde Westen. Ondanks de natuurgetrouwheid zijn de mooie westernclichés bewaard gebleven. Zoals de kwaadaardig grijnzende bad guy in het zwart, die er een stuk cooler uitziet dan Shane met z’n brave huisvader-look. Vrij bijzonder voor een film uit de fifties is dat het boerenzoontje Joey niet rete-irritant is! Het knaapje hield zelfs een Oscar-nominatie over aan zijn rol, wat weer een beetje te veel eer is.
Lost Horizon (1937)
Nogal vreemde avonturenfilm van Frank Capra, maar daarom juist zo leuk. Een vliegtuig met daarin professioneel avonturier Robert Conway en een kleurrijk assortiment aan andere lieden stort neer in het Himalayagebergte. Daar worden ze door inheemsen naar het legendarische land Shangri-La gebracht. Allemaal toeval... of gepland? Vreemde gesprekken met een goeroe en een hoop idealistisch gelul over het ontdekken van je "eigen Shangri-La" maken dit een fantasierijk unicum dat je gewoon bijblijft. Zeven minuten van de film bestonden overigens uit stills (met oorspronkelijk geluid), omdat stukken film verloren waren gegaan. Werkte prima.
Riri Shushu no Subete / All About Lily Chou-Chou (2001)
In bepaalde opzichten is dit een typische moderne Japanse film: hij duurt erg lang, is dromerig en nogal verwarrend en bevat extreem mooie visuele vondsten. We volgen een jongen, Yûichi, die een nogal tumultueuze fase in zijn leven doormaakt. Verliefdheid, intimidatie, verkrachting, vanalles ondergaat hij of ziet hij gebeuren. Ondertussen vindt hij steun in de muziek van Lily Chou-Chou, een (fictieve) superster. De beelden worden afgewisseld met chatberichten van fans van Lily. Regisseur Shunji Iwai heeft er geen moeite mee om in een nachtelijke scène botweg een enorme schijnwerper op zijn fietsende hoofdpersonen te richten. Het maakt niet uit, want het effect is mooi. Qua sfeer heeft deze film wel wat weg van Bright Future, Kikujiro en The Taste of Tea. Alleen dan wat grimmiger. Hoe dóen die Jappen dat toch, zulke buitenaardse, dromerige films maken?
Roberto Succo (2001)
We volgen de Italiaanse seriemoordenaar Roberto Succo tijdens zijn dodelijke tocht door Italië, Frankrijk en Zwitserland. De film is in feite plotloos en heeft geen morele agenda en weerspiegelt zo op een slimme manier de geestesgesteldheid van Roberto. Die heeft namelijk ook geen motivatie, geen doel, geen reden; hij steelt, ontvoert en moordt gewoon. Dat is wat hij doet, zo leeft hij. Iedereen acteert heel naturel, alles is realistisch. De film boeit zoals gedramatiseerde documentaires kunnen boeien. Doordat je als kijker eigenlijk kritiekloos alle kansloze en schokkende acties van Succo volgt, ga je jezelf afvragen waaróm je eigenlijk kijkt (dat had ik nog sterker bij het vrij briljante Funny Games). Is de mens Succo zo interessant, of is het vanwege een morbide nieuwsgierigheid naar wat hij nog meer zal uitspoken? De Franse politie, die lang op de man jaagde, was minder te spreken over de neutrale houding van de film.
DE TEGENVALLERS
Vera Drake (2004)
Na zijn eigenzinnige Naked was ik wel benieuwd naar dit recentere product van Mike Leigh over een hele lieve mevrouw die in het London van de jaren ’50 uit pure naastenliefde abortussen verricht. Maar dan gaat het mis... De film heeft over het algemeen prima acteerprestaties, maar het verhaal is niet bevredigend. Er had meer in gezeten dan een emotioneel doodlopende weg. Tel daar twee of drie te dik aangezette vertolkingen bij op en de rolprent kan een teleurstelling genoemd worden. Wel een dikke 7/10 waard vanwege de periodeschets en het behandelen van belangrijke onderwerpen als abortus en schuld.
Ratatouille (2007)
Een leuke animatiefilm, maar zo leuk als de recensies ons willen doen geloven? Nou, neen. Omdat hij wat dieper gaat dan de meeste Disneyfilms, is hij inderdaad ook geschikt voor een wat ouder publiek. Maar waar is de humor gebleven?! Ongeveer elke film van Disney of Pixar doet je als volwassene elke tien minuten grinniken of zelfs hardop lachen. Deze maar zelden. Toch een 7/10 voor de prachtige animatie en het originele verhaal. Ach ja, ik ga maar door met uitkijken naar Wall•E (trailer medium of large). Dat lijkt me nou een geniale film. Kan ook niet anders met een robot in de hoofdrol! Woei!
DE MISBAKSELS
Saw II (2005)
Had zin in bloederige onzin, maar dit was wel érg onzinnig. Het origineel was nog vermakelijk op een zieke manier, dit was niet eens echt gruwelijk. Mist z'n doel volledig. Bagger dus. 3/10
Blade II (2002)
Blaaaahhh II… Kan me niet eens meer herinneren wat er allemaal gebeurde, zelfs niet in grote lijnen. Actie en special effects waren slechts zelden spectaculair. 5/10
Feast (2005)
Bar in het midden van nergens wordt belegerd door niet-enge monsters. Weinig spanning en, net als in Saw II, vermoeiend gedoe en gezeik in het kleurrijke-groepje-mensen-in-grote-problemen. 5/10
The Nativity Story (2006)
Valt een beetje uit de toon tussen alle onsmakelijke films, maar deze brave hervertelling van de geboorte van Jezus voegt (buiten een redelijk sfeervolle introductie van Jozef, Maria en hun manier van leven) helemaal niets toe aan het bijbelverhaal en/of het welbekende kerststalletje. En de 'grappen' van de Drie Wijzen zijn ten hemel schreiend. Onnodige film. 4/10
Ja!
BeantwoordenVerwijderenIk kijk ook uit naar de film Wall*E (excuse moi voor dat stipje, heb geen idee hoe jij dat doet)
Ik zag een hele vertederende foto ergens in een blad, en ik wist meteen: dat wordt JANKEN!
Open nieuw document in Word -> tabblad Invoegen -> Symbool -> zoek puntje -> Invoegen -> Sluiten -> puntje kopiëren -> puntje in reactie (of elders) plakken. Tada!
BeantwoordenVerwijderen