Heerlijke angst
Laatst hoorde ik een stukje muziek dat me gelijk deed denken aan de film Alien. Diezelfde claustrofobische, ijle toon die de niet-aflatende spanning op het scherm vergezelt. En opeens verlangde ik weer naar een goed enge film.
Wanneer heb jij voor het laatst een écht griezelige film gezien? En dan bedoel ik niet eentje met een paar schrikmomenten, zoals I Am Legend, maar een regelrecht verontrustende. Een film waarbij je bijna spijt hebt dat je hem kijkt, die je benauwd naar die donkere hoek in je kamer doet gluren. Alien krijgt dat dus voor elkaar, net als The Thing, Don't Look Now, The Descent, The Haunting (1963), A Tale of Two Sisters, The Excorcist en Pulse (2001).
De laatstgenoemde* gaat bijvoorbeeld over eenzaamheid in het internettijdperk. De wanhoop en ontreddering is voelbaar. Inderdaad, taaie psychologische kost, maar er zitten ook een paar regelrecht ijzingwekkende momenten in de film, waaronder één met het engste spook ooit: een schaduw die bizar vervormend en beurtelings versnellend en vertragend in de richting van de hoofdpersoon beweegt. Echt, m'n nekharen stonden overeind. Brrrr, geweldig.
Als ik de middelen (en het talent) zou hebben om een film te regisseren, zou het weleens een enorm enge horrorfilm kunnen worden. Een film die realisme en griezelige elementen perfect mixt. Denk aan een verhaal over iemand die in het dagelijks leven opeens enge dingen begint te zien. Wordt hij gek of zijn de manifestaties echt? Het mooiste is als de kijker ook niet meer zeker weet hoe de vork in de steel zit, zoals bij Jacob’s Ladder en The Shining.
Horror is een mooi genre. De regisseur smijt net zo lang met goed getimede geluidseffecten, onheilspellende shots en suggestieve montage totdat de kijker éigenlijk niet meer durft te kijken. Ik zie het als een soort strijd, maar wel een ongelijke. De regisseur is de evil genius die over een arsenaal aan filmtechnieken beschikt; de kijker het weerloze, maar gewillige proefkonijn dat afwacht wat er op hem wordt afgevuurd. En dat heet dan vermaak!
Toch ben ik geen enorme fan van het genre. Er zitten te vaak sadistische elementen in en daar hou ik niet zo van. Weerzin is wat anders dan een koude rilling over je rug. Gruwelijke films zijn minder... sophisticated. Als ik behoefte heb aan stuitende beelden (heb ik nooit), vind ik die wel op internet. Bovendien ben ik er nog niet over uit of ik martelfilms zoals Hostel en Saw I t/m MLXVIII moreel wel zo oké vind.
Maar met jezelf goed aan het schrikken maken is daarentegen niets mis. Je emoties staan op scherp en je voelt dat je lééft, net als bij een zwaar aangrijpende dramafilm. Heerlijk, zo’n brok in je keel, toch? Of ik ooit weer met knikkende knieën achter de tv zal zitten, zoals op mijn 12e tijdens Aliens, weet ik niet. Ik hoop het. Tot die tijd ben ik al tevreden als ik op bepaalde momenten het geluid van de tv éven uitdoe. Inderdaad, ik ben zo sportief dat ik de regisseur soms laat winnen...
______________
* Mijd de Amerikaanse remake uit 2006 als de builenpest. Dank u.
Wanneer heb jij voor het laatst een écht griezelige film gezien? En dan bedoel ik niet eentje met een paar schrikmomenten, zoals I Am Legend, maar een regelrecht verontrustende. Een film waarbij je bijna spijt hebt dat je hem kijkt, die je benauwd naar die donkere hoek in je kamer doet gluren. Alien krijgt dat dus voor elkaar, net als The Thing, Don't Look Now, The Descent, The Haunting (1963), A Tale of Two Sisters, The Excorcist en Pulse (2001).
De laatstgenoemde* gaat bijvoorbeeld over eenzaamheid in het internettijdperk. De wanhoop en ontreddering is voelbaar. Inderdaad, taaie psychologische kost, maar er zitten ook een paar regelrecht ijzingwekkende momenten in de film, waaronder één met het engste spook ooit: een schaduw die bizar vervormend en beurtelings versnellend en vertragend in de richting van de hoofdpersoon beweegt. Echt, m'n nekharen stonden overeind. Brrrr, geweldig.
Als ik de middelen (en het talent) zou hebben om een film te regisseren, zou het weleens een enorm enge horrorfilm kunnen worden. Een film die realisme en griezelige elementen perfect mixt. Denk aan een verhaal over iemand die in het dagelijks leven opeens enge dingen begint te zien. Wordt hij gek of zijn de manifestaties echt? Het mooiste is als de kijker ook niet meer zeker weet hoe de vork in de steel zit, zoals bij Jacob’s Ladder en The Shining.
Horror is een mooi genre. De regisseur smijt net zo lang met goed getimede geluidseffecten, onheilspellende shots en suggestieve montage totdat de kijker éigenlijk niet meer durft te kijken. Ik zie het als een soort strijd, maar wel een ongelijke. De regisseur is de evil genius die over een arsenaal aan filmtechnieken beschikt; de kijker het weerloze, maar gewillige proefkonijn dat afwacht wat er op hem wordt afgevuurd. En dat heet dan vermaak!
Toch ben ik geen enorme fan van het genre. Er zitten te vaak sadistische elementen in en daar hou ik niet zo van. Weerzin is wat anders dan een koude rilling over je rug. Gruwelijke films zijn minder... sophisticated. Als ik behoefte heb aan stuitende beelden (heb ik nooit), vind ik die wel op internet. Bovendien ben ik er nog niet over uit of ik martelfilms zoals Hostel en Saw I t/m MLXVIII moreel wel zo oké vind.
Maar met jezelf goed aan het schrikken maken is daarentegen niets mis. Je emoties staan op scherp en je voelt dat je lééft, net als bij een zwaar aangrijpende dramafilm. Heerlijk, zo’n brok in je keel, toch? Of ik ooit weer met knikkende knieën achter de tv zal zitten, zoals op mijn 12e tijdens Aliens, weet ik niet. Ik hoop het. Tot die tijd ben ik al tevreden als ik op bepaalde momenten het geluid van de tv éven uitdoe. Inderdaad, ik ben zo sportief dat ik de regisseur soms laat winnen...
______________
* Mijd de Amerikaanse remake uit 2006 als de builenpest. Dank u.
- label:
film
Geen opmerkingen:
Een reactie posten