The beauty and the robot
Hoe slijt je een robot aan het grote publiek? Zet er een halfnaakt vrouwspersoon met mooie benen naast, natuurlijk! Maak vervolgens foto's van het prikkelende tafereel en succes is gagarandeerd voor Robby the Robot.
In de gewiekste promotie voor de scifi-klassieker Forbidden Planet (1956) klinkt duidelijk het oude thema van the beauty and the beast door, met de bijbehorende uitvergrote stereotype eigenschappen en seksuele ondertoon. De afgelopen eeuw doet de bedenkelijke praktijk van het contrasteren van het fragiele, onschuldige vrouwelijke met het krachtige, monsterlijke mannelijke het goed in films, met King Kong misschien wel als beste voorbeeld (een variatie op het thema?). Naast de welbekende vrouw in nood en/of het seksobject lijkt het monster gevaarlijker en de held heldhaftiger.
Nergens wordt het thema zo ver doorgetrokken als in de vormgeving van de film Alien (1979), geïnspireerd door de duistere erotische werken van de tamelijk zieke kunstenaar H.R. Giger (hehe). Daarin is het monster dat de heldin Sigourney Weaver belaagt in feite een enorme dickhead. Seksualiteit heeft enorme invloed op mode, kunst en ons esthetisch besef in het algemeen, maar zelden wordt dat zo onverbloemd weergegeven als in deze film. Vanuit die optiek is de niet-zo-subtiele fallische vorm van Robby the Robot geen toeval meer, en worden cheesy foto's opeens verdacht ("Toe, honey, pak dat ontzagwekkende ding maar beet!").
Wat Alien echter onderscheidt van andere films en wat het tot één van mijn favorieten maakt, is dat Weaver met haar revolutionair ruige rol oude rolpatronen doorbreekt. Ze zit samen met het meest afschrikwekkende monster uit de filmgeschiedenis opgesloten in een claustrofobisch ruimteschip, maar weigert in een voor de hand liggende slachtofferrol te vervallen. Het resultaat is een volwaardige battle of the sexes, waarin beide partijen volledig aan elkaar gewaagd zijn. Misschien had Alien wel een primeur, want kan zo snel geen andere ass-kicking filmvrouwen uit de seventies bedenken.
Maar ach, waar heb ik het over. Als de robots in de toekomst de boel op aarde overnemen, zijn zulke onderwerpen in één klap passé. Geslachtsneutraal metaal zal heersen. Wel zal er smakelijk gelachen worden om de zich houterig voortbewegende vissenkom genaamd Robby, een klunzige clown met binnenin een smerige vleesling! Pure slapstick voor robots. En dat is prima, want zolang onze mechanische vrienden schik hebben, komt het verdelgen van de mensheid even op het tweede plan. Scheelt weer enkele tientallen miljoenen doden.
In een latere bijdrage meer over de aanstaande robotapocalyps.
In de gewiekste promotie voor de scifi-klassieker Forbidden Planet (1956) klinkt duidelijk het oude thema van the beauty and the beast door, met de bijbehorende uitvergrote stereotype eigenschappen en seksuele ondertoon. De afgelopen eeuw doet de bedenkelijke praktijk van het contrasteren van het fragiele, onschuldige vrouwelijke met het krachtige, monsterlijke mannelijke het goed in films, met King Kong misschien wel als beste voorbeeld (een variatie op het thema?). Naast de welbekende vrouw in nood en/of het seksobject lijkt het monster gevaarlijker en de held heldhaftiger.
Nergens wordt het thema zo ver doorgetrokken als in de vormgeving van de film Alien (1979), geïnspireerd door de duistere erotische werken van de tamelijk zieke kunstenaar H.R. Giger (hehe). Daarin is het monster dat de heldin Sigourney Weaver belaagt in feite een enorme dickhead. Seksualiteit heeft enorme invloed op mode, kunst en ons esthetisch besef in het algemeen, maar zelden wordt dat zo onverbloemd weergegeven als in deze film. Vanuit die optiek is de niet-zo-subtiele fallische vorm van Robby the Robot geen toeval meer, en worden cheesy foto's opeens verdacht ("Toe, honey, pak dat ontzagwekkende ding maar beet!").
Wat Alien echter onderscheidt van andere films en wat het tot één van mijn favorieten maakt, is dat Weaver met haar revolutionair ruige rol oude rolpatronen doorbreekt. Ze zit samen met het meest afschrikwekkende monster uit de filmgeschiedenis opgesloten in een claustrofobisch ruimteschip, maar weigert in een voor de hand liggende slachtofferrol te vervallen. Het resultaat is een volwaardige battle of the sexes, waarin beide partijen volledig aan elkaar gewaagd zijn. Misschien had Alien wel een primeur, want kan zo snel geen andere ass-kicking filmvrouwen uit de seventies bedenken.
Maar ach, waar heb ik het over. Als de robots in de toekomst de boel op aarde overnemen, zijn zulke onderwerpen in één klap passé. Geslachtsneutraal metaal zal heersen. Wel zal er smakelijk gelachen worden om de zich houterig voortbewegende vissenkom genaamd Robby, een klunzige clown met binnenin een smerige vleesling! Pure slapstick voor robots. En dat is prima, want zolang onze mechanische vrienden schik hebben, komt het verdelgen van de mensheid even op het tweede plan. Scheelt weer enkele tientallen miljoenen doden.
In een latere bijdrage meer over de aanstaande robotapocalyps.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten