De dansende duivel

Zijn lijk is nog niet koud, of het Reformatorisch Dagblad grijpt de dood van Michael Jackson aan om de verdorvenheid van de popcultuur, en daarmee Jackson zelf, te veroordelen.

Niet dat het RD helemaal geen punt heeft in haar twee(!) redactionele commentaren, die ik via GeenStijl vond. De huidige showbizz in de VS heeft iets zieks. De vele doden door medicijngebruik (drugsgebruik is een betere omschrijving) is een teken dat veel mensen niet met de roem, druk en media-aandacht om kunnen gaan. Maar de volgende karikaturaal-puriteinse tirade gaat me toch echt te ver:

Het kwalijke is dat deze leugenachtige, want in scène gezette, podiumcultuur van erotiek, seks, eeuwige jeugd en onbegrensde vrijheid niet alleen onder artiesten haar monsters baart, maar ook onder hun fans. Het is een cultuur die haaks staat op een duurzaam en waardig leven, waarin wel sprake is van echt geluk en oprechte liefde en trouw. Maar die cultuur bleef niet geïsoleerd in concertzalen en achter dranghekken opgesloten. Ze is als het ware al dansend doorgedrongen tot de zolderkamertjes van Nederlandse jongeren, en tot de huiskamers van hun oudere geestverwanten.

Afgezien van het feit dat ik graag bewijs wil zien dat fans van popmuziek in 'monsters' veranderen, is het eerste wat ik denk: what's new? Denkt de hoofdredactie nu echt dat het ooit anders is geweest? Mensen hebben altijd al idolen gehad, of dat nu de beste jager van de stam was, een beroemde gladiator, een heilige of een charismatische dictator. Het verafgoden en navolgen van anderen zit in de mens. Zonder die eigenschap had het christendom niet bestaan en de Reformatie niet plaatsgevonden. Het fanatisme van volgelingen kan natuurlijk destructieve gevolgen hebben, maar kan ook een katalysator zijn voor positieve maatschappelijke veranderingen.

Het is typisch gereformeerd om iets menseigens en neutraals als inherent slecht te bestempelen. Het wordt weer eens duidelijk dat de rotte kern van de mens een belangrijke pilaar is van de gereformeerde theologie. Die slechtheid moet steeds weer worden benadrukt, want stel je voor dat de schapen gelovigen in de kerkbanken toch genuanceerder zouden gaan denken! Als daarvoor een popster postuum moet worden zwartgemaakt, dan moet dat maar. De mogelijkheid dat het doelwit van deze morele hoogmoed zelf een christen was, wordt genegeerd.

Maar het RD is nog niet uitgeraasd, o nee: een ander commentaar eindigt met een zeer venijnige uithaal naar iedereen die meer belang hecht aan het leven dan aan een schimmig hiernamaals:

De carrière van Michael Jackson als popzanger begon vroeg en was veelbelovend. Zijn ster steeg hoog. Hij werd een onmisbaar onderdeel van de popcultuur van de afgelopen decennia. Zijn levensgang laat echter ook zien hoe laag het af kan lopen met beroemdheden die slechts leven en werken voor het hier en nu.

Dat is dan de dank voor iemand die door het Guiness Book of Records de filantropisch meest actieve beroemdheid werd genoemd en die eens de gezamenlijke opbrengst van 67 concerten aan goede doelen schonk. Maar ach, ik zal het wel mis hebben; daden zeggen niets en verhullen slechts een rotte kern. Met het vanachter de redactionele kansel prediken van hel en verdoemenis van zijn vast meer mensen geholpen!

Na deze laag-bij-de-grondse zedenpreken (die me aan dit affiche uit 1958 doen denken) en de zéér eenzijdige, dan wel stupide artikelen in het Darwin-dossier, neem ik deze krant niet meer echt serieus. Ik kan gereformeerden en dus ook het RD bewonderen om hun sterke principes, maar met vrome religieuze praat alleen kom je er niet; oprechtheid, eerlijkheid en goede wil moeten ook uit redactionele keuzes blijken. Uit dáden, dus.