Movie Roundup: realisme en soberheid troef
Reden tot feest! Ik sta eindelijk op het punt de mijlpaal van 1500 beoordeelde films te passeren op IMDb.com. Dat zijn ook meteen zo'n beetje alle films die ik het afgelopen decennium heb gezien. Om u het rekenwerk te besparen: da's ongeveer één film per tweeënhalve dag. Vind het zelf nogal weinig, want er valt nog zoveel meer te zien! Maar uiteindelijk draait het om kwaliteit, niet kwantiteit. De laatste weken zijn er weer heel wat meesterwerken en subtoppers de revue gepasseerd die ik niet voor mezelf kan houden.
Rocco e i Suoi Fratelli (1960)
Voor mij was dit familie-epos een verrassing. Regisseur Visconti associeer ik dankzij Morte a Venezia en Il Gattopardo met een wat pretentieuze stijl en dik aangezet drama. Maar die blijven gelukkig afwezig, net als de theatrale kakafonie van sommige Italiaanse films, die voor mij als nuchtere noorderling toch wennen blijft. De film heeft dan ook veel raakvlakken met de no nonsense Italiaanse neorealistische stijl van de jaren veertig en vijftig. Ik snap nu ook de aantrekkingskracht van het fenomeen Alain Delon wat beter. Hij speelt met passie en subtiliteit een zoon, broer en minnaar die er het beste van probeert te maken nadat hij met zijn familie vanuit het arme Zuid-Italië naar Milaan is verhuisd, op zoek naar een beter leven. Naast romantiek en heftige broederlijke twisten biedt de film een rake impressie van de grote kloof tussen noord en zuid in Italië, die tot vandaag de dag bestaat. Het is bizar dat Rocco maar iets meer dan 4000 stemmen heeft gekregen op IMDb. Een zwart-witfilm van bijna drie uur schrikt mensen blijkbaar toch af. Onterecht!
Mar Adentro (2005)
Ook bij deze film lag een misverstand mijnerzijds ten grondslag aan een aangename verrassing. Denkend dat de film van "die andere hippe Spaanse regisseur" Almodóvar was, wiens stijl ik oké maar niet geweldig vind, werd ik overdonderd door de ongekunstelde, sobere stijl van Mar Adentro. Die past goed bij het volwassen onderwerp, de strijd van een verlamde man (Javier Bardem) om euthanasie te mogen plegen. Niet alleen de inhoud, maar ook de vorm is spot on en doet me denken aan die van The Diving Bell and the Butterfly door de momenten van stil drama, afgewisseld met uitbundige beelden vol liefde, lust en levenszin. Alle acteurs, van jong tot oud, acteren overtuigend. Regisseur Alejandro Amenánar bewijst dat hij in allerlei genres weet te scoren: thriller (Tesis), griezel (The Others), sciencefiction (Abre Los Ojos) en dus ook drama. Ben nu iets benieuwder naar het commercieel aandoende Agora (2009), over een slaaf in Romeins Egypte die zich aangetrokken voelt tot het christendom én zijn meesteres, de beroemde filosofe Hypatia. Klinkt een stuk gekunstelder...
Twelve O'Clock High (1949)
Ik kan niet zeggen dat Amerikaanse oorlogsfilms van voor 1960 nou bovenaan mijn have-to-see-lijstje staan, progandistisch en simplistisch als ze vaak zijn. Gelukkig dacht ik daar een paar jaar geleden anders over toen ik op basis van positieve recensies bovenstaande film kocht. Prima beslissing! Het is een verbazingwekkend sobere schets van het reilen en zeilen op een Engels vliegveld voor Amerikaanse bommenwerpers tijdens WO2. De focus ligt op de dilemma's van de leiding. Hoe ver kun je jonge knullen pushen? Hoe ga je om met impopulariteit? Hoe houd je emotioneel afstand? Het klinkt als een managementhandboek, maar de aandacht voor de menselijke kanten van leiderschap maakt de rolprent bijzonder. Het hoopvol tellen van de bommenwerpers bij terugkomst na een gevaarlijke missie, de overidentificatie van commandant Gregory Peck met zijn afgetobde troepen... het wordt allemaal heel tastbaar gemaakt. Had tranen in de ogen staan bij de scène waarin Peck tijdens een missie geestelijk instort en urenlang volledig apathisch voor zich uit staart, om pas weer bij zinnen te komen wanneer het diepe gebrom van teruggekeerde bommenwerpers de lucht boven het vliegveld vult. Heftig.
Ook van harte aanbevolen: Revanche (Oostenrijk), Milyang (Zuid-Korea), Sideways (VS), Prisoner of the Mountains (Rusland), Hunger (GB/Ierland), Waltz with Bashir (Israël), Inherit the Wind (VS), Mongol (o.a. Kazachstan & Mongolië), Un Prophète (Frankrijk), 4 Months, 3 Weeks & 2 Days (Roemenië), Ballast (VS; een acteur heet Johnny McPhail, de director of photography is gezegend met de naam Lol Crawley; netspeak ftw!)
Rocco e i Suoi Fratelli (1960)
Voor mij was dit familie-epos een verrassing. Regisseur Visconti associeer ik dankzij Morte a Venezia en Il Gattopardo met een wat pretentieuze stijl en dik aangezet drama. Maar die blijven gelukkig afwezig, net als de theatrale kakafonie van sommige Italiaanse films, die voor mij als nuchtere noorderling toch wennen blijft. De film heeft dan ook veel raakvlakken met de no nonsense Italiaanse neorealistische stijl van de jaren veertig en vijftig. Ik snap nu ook de aantrekkingskracht van het fenomeen Alain Delon wat beter. Hij speelt met passie en subtiliteit een zoon, broer en minnaar die er het beste van probeert te maken nadat hij met zijn familie vanuit het arme Zuid-Italië naar Milaan is verhuisd, op zoek naar een beter leven. Naast romantiek en heftige broederlijke twisten biedt de film een rake impressie van de grote kloof tussen noord en zuid in Italië, die tot vandaag de dag bestaat. Het is bizar dat Rocco maar iets meer dan 4000 stemmen heeft gekregen op IMDb. Een zwart-witfilm van bijna drie uur schrikt mensen blijkbaar toch af. Onterecht!
Mar Adentro (2005)
Ook bij deze film lag een misverstand mijnerzijds ten grondslag aan een aangename verrassing. Denkend dat de film van "die andere hippe Spaanse regisseur" Almodóvar was, wiens stijl ik oké maar niet geweldig vind, werd ik overdonderd door de ongekunstelde, sobere stijl van Mar Adentro. Die past goed bij het volwassen onderwerp, de strijd van een verlamde man (Javier Bardem) om euthanasie te mogen plegen. Niet alleen de inhoud, maar ook de vorm is spot on en doet me denken aan die van The Diving Bell and the Butterfly door de momenten van stil drama, afgewisseld met uitbundige beelden vol liefde, lust en levenszin. Alle acteurs, van jong tot oud, acteren overtuigend. Regisseur Alejandro Amenánar bewijst dat hij in allerlei genres weet te scoren: thriller (Tesis), griezel (The Others), sciencefiction (Abre Los Ojos) en dus ook drama. Ben nu iets benieuwder naar het commercieel aandoende Agora (2009), over een slaaf in Romeins Egypte die zich aangetrokken voelt tot het christendom én zijn meesteres, de beroemde filosofe Hypatia. Klinkt een stuk gekunstelder...
Twelve O'Clock High (1949)
Ik kan niet zeggen dat Amerikaanse oorlogsfilms van voor 1960 nou bovenaan mijn have-to-see-lijstje staan, progandistisch en simplistisch als ze vaak zijn. Gelukkig dacht ik daar een paar jaar geleden anders over toen ik op basis van positieve recensies bovenstaande film kocht. Prima beslissing! Het is een verbazingwekkend sobere schets van het reilen en zeilen op een Engels vliegveld voor Amerikaanse bommenwerpers tijdens WO2. De focus ligt op de dilemma's van de leiding. Hoe ver kun je jonge knullen pushen? Hoe ga je om met impopulariteit? Hoe houd je emotioneel afstand? Het klinkt als een managementhandboek, maar de aandacht voor de menselijke kanten van leiderschap maakt de rolprent bijzonder. Het hoopvol tellen van de bommenwerpers bij terugkomst na een gevaarlijke missie, de overidentificatie van commandant Gregory Peck met zijn afgetobde troepen... het wordt allemaal heel tastbaar gemaakt. Had tranen in de ogen staan bij de scène waarin Peck tijdens een missie geestelijk instort en urenlang volledig apathisch voor zich uit staart, om pas weer bij zinnen te komen wanneer het diepe gebrom van teruggekeerde bommenwerpers de lucht boven het vliegveld vult. Heftig.
Ook van harte aanbevolen: Revanche (Oostenrijk), Milyang (Zuid-Korea), Sideways (VS), Prisoner of the Mountains (Rusland), Hunger (GB/Ierland), Waltz with Bashir (Israël), Inherit the Wind (VS), Mongol (o.a. Kazachstan & Mongolië), Un Prophète (Frankrijk), 4 Months, 3 Weeks & 2 Days (Roemenië), Ballast (VS; een acteur heet Johnny McPhail, de director of photography is gezegend met de naam Lol Crawley; netspeak ftw!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten