Somebody think of the children!

De buurt heeft met succes geprotesteerd tegen de komst van 48 bewoners met een drugs- en psychiatrisch verleden. (...) Het Leger des Heils verzekerde de buurt dat het niet ging om de opvang van 'spuiters', maar van mensen die het straatleven al enige tijd achter zich hadden gelaten. Ook zou er geen looppad langs de speeltuin komen, maar dat was voor de omwonenden niet voldoende om hen gerust te stellen. (artikel AT5.nl)

Dit is nou precies het kleinburgerlijke gezeur van de stupide "not in my backyard!"-variant waaraan ik zo'n hekel heb! Mocht iemand mij in de toekomst op zulke fratsen betrappen, gelieve mij in harde bewoordingen tot de orde te roepen. Wat weegt zwaarder, dat (blijkbaar gemotiveerde) mensen met problemen hun leven weer op de rails krijgen of het minieme risico dat jouw oogappel iets overkomt?

Want wanneer las je voor het laatst een bericht over een ex-straatmens die grommend en met bloeddoorlopen ogen achter gillende kindertjes aanholde? Reken maar dat zo'n gebeurtenis zou worden uitgemolken door het journaille, dat staat te trappelen om de overbezorgde burger zulk nieuws voor te schotelen (men denke aan een bepaalde krant met grote koppen en een zeker 'nieuws'programma van SBS6). Ook AT5 kan de verleiding om makkelijk te scoren niet weerstaan, getuige de foto die de zender bij bovenstaand artikel plaatste. Sneu!

Oké, toch enige nuance dan. 'Moral panics' en ander paniekerig groepsgedrag liggen altijd op de loer, zeker in steden. Is het een uiting van verhoogde alertheid als reactie op een woonomgeving die moeilijk te overzien is? In ieder geval zorgt de combinatie van 'mogelijk gevaar' en 'weerloze koters' ervoor dat men al snel over zijn toeren raakt. Dat zal voor een deel onbewust en instinctief gaan – ouderschap doet veel met een mens. Zo bekeken speelt de vraag of het gevaar realistisch is een minder grote rol en is het fair om de gemoedsrust van ouders en omwonenden serieuzer te nemen.

Aanschouwelijk verwoord: Je kunt eindeloos onder de dekens tegen jezelf fluisteren dat de clown op het schilderij in je slaapkamer niet leeft en je niet zal opvreten in je slaap, maar uiteindelijk is het beter voor je nachtrust om het schilderij van de muur te trekken en volledig te vernietigen, zoals men met alle beeltenissen van clowns hoort te doen, maar dat terzijde.

Maar mensen zijn geen geschilderde clowns. Zij verdienen het niet om gereduceerd te worden tot een ingebeeld gevaar, om vervolgens uit de bewoonde wereld geweerd te worden. Het lijkt mij dat situaties zoals die in het AT5-artikel niet hopeloos zijn. Geef de omwonenden het gevoel dat ze grip hebben op het hypothetische gevaar door ze in samenspraak met het Leger des Heils en de buurtregisseur een kanaal te bieden waarlangs ze klachten en verdachte zaken kunnen melden. Speel in op het krachtige 'samen staan we sterk'-gevoel, dat zich al zo succesvol uitte in de protesten van de buurt. Bestrijd het ene instinct met het andere. Mensen zitten niet zo heel ingewikkeld in elkaar.


PS: Toelichting titel