Als, dan?
Damn. Ik luisterde net naar het nummer 'Motion Picture Soundtrack' van Radiohead. Wat een mooi, maar triest nummer. Het werd gedraaid op de begrafenis van Koen, een jongen met wie ik op de middelbare school zat.
Ik woonde een maand bij Koen in, toen ik nog geen studentenkamer had. Rond die tijd ontwikkelde hij een psychose. Hij verloor de controle over zijn leven waar ik bij stond. Letterlijk. Begin 2001 zal dat geweest zijn. Hij kon niet meer op zichzelf wonen en ging weer naar zijn ouders. Een paar jaar later pleegde hij zelfmoord. Hij was dat volgens zijn dagboek al vanaf zijn vijftiende van plan. Zijn voorbereiding was gedegen. Hij kocht een goed, stevig touw en toen hij op een dag alleen was, hing hij zich op in de schuur van zijn ouders. Zijn zusje vond hem.
In zijn lange afscheidsbrief noemde hij mij één van zijn twee of drie beste vrienden, terwijl ik dat niet zo ervaarde. Ik vond hem gesloten, altijd erg cynisch en negatief, niet sympathiek. Ik had zelfs een hekel aan hem gekregen vóór en tijdens mijn verblijf bij hem. Ik zocht hem misschien maar één keer op bij z'n ouders. Hij was net een zombie, er viel niet met hem te communiceren. Ik wist niet wat ik ermee aan moest.
Nadat de brief was voorgelezen op die treurige, treurige begrafenis, had ik de indruk dat hij zich hoe dan ook van zijn leven zou hebben beroofd. Het leek een kwestie van tijd. Hij was overal teleurgesteld in, er was geen reden meer om verder te leven. Waar anderen kansen zien, zag hij een doodlopende weg. Ons rijke menselijke gevoelsleven, ons vermogen om onszelf blij, maar ook bang en ongelukkig te maken, is soms een vloek. Koppel het aan een mentale stoornis en een leven hangt opeens aan een zijden draadje.
Gelukkig leven we in een land waar door professionals goed voor zulke mensen wordt gezorgd. Ook Koens familie gaf hem ongetwijfeld alle aandacht en liefde. Toch wou ik dat ik meer bij hem betrokken was in die tijd. Ik denk dat iemand in zo'n staat iedereen kan gebruiken, vriend of geen vriend. Wie weet had het contact zijn toestand wat verlicht, hem op andere gedachten gebracht. Ik zal het nooit weten. En dat is meer dan jammer; dat is tragisch.
Radiohead - Motion Picture Soundtrack
Ik woonde een maand bij Koen in, toen ik nog geen studentenkamer had. Rond die tijd ontwikkelde hij een psychose. Hij verloor de controle over zijn leven waar ik bij stond. Letterlijk. Begin 2001 zal dat geweest zijn. Hij kon niet meer op zichzelf wonen en ging weer naar zijn ouders. Een paar jaar later pleegde hij zelfmoord. Hij was dat volgens zijn dagboek al vanaf zijn vijftiende van plan. Zijn voorbereiding was gedegen. Hij kocht een goed, stevig touw en toen hij op een dag alleen was, hing hij zich op in de schuur van zijn ouders. Zijn zusje vond hem.
In zijn lange afscheidsbrief noemde hij mij één van zijn twee of drie beste vrienden, terwijl ik dat niet zo ervaarde. Ik vond hem gesloten, altijd erg cynisch en negatief, niet sympathiek. Ik had zelfs een hekel aan hem gekregen vóór en tijdens mijn verblijf bij hem. Ik zocht hem misschien maar één keer op bij z'n ouders. Hij was net een zombie, er viel niet met hem te communiceren. Ik wist niet wat ik ermee aan moest.
Nadat de brief was voorgelezen op die treurige, treurige begrafenis, had ik de indruk dat hij zich hoe dan ook van zijn leven zou hebben beroofd. Het leek een kwestie van tijd. Hij was overal teleurgesteld in, er was geen reden meer om verder te leven. Waar anderen kansen zien, zag hij een doodlopende weg. Ons rijke menselijke gevoelsleven, ons vermogen om onszelf blij, maar ook bang en ongelukkig te maken, is soms een vloek. Koppel het aan een mentale stoornis en een leven hangt opeens aan een zijden draadje.
Gelukkig leven we in een land waar door professionals goed voor zulke mensen wordt gezorgd. Ook Koens familie gaf hem ongetwijfeld alle aandacht en liefde. Toch wou ik dat ik meer bij hem betrokken was in die tijd. Ik denk dat iemand in zo'n staat iedereen kan gebruiken, vriend of geen vriend. Wie weet had het contact zijn toestand wat verlicht, hem op andere gedachten gebracht. Ik zal het nooit weten. En dat is meer dan jammer; dat is tragisch.
Radiohead - Motion Picture Soundtrack
Red wine and sleeping pills
Help me get back to your arms
Cheap sex and sad films
Help me get where I belong
I think you're crazy, maybe
I think you're crazy, maybe
Stop sending letters
Letters always get burned
It's not like the movies
They fed us on little white lies
I think you're crazy, maybe
I think you're crazy, maybe
I will see you in the next life
Dat lijkt voor sommige mensen inderdaad op te gaan, ja...
BeantwoordenVerwijderenlife's a bitch.....maar de Here God ving koen op, bij de hemelpoort, want God wist hoe eenzaam hij was.....
BeantwoordenVerwijderenDat zou inderdaad alsnog een happy end zijn. Als het zo ging.
BeantwoordenVerwijderen