Tour de Fou
Ik vind de Tour de France echt helemaal niks aan. Half Nederland denkt daar anders over en zit aan de buis gekluisterd, zeker nu Michael Rasmussen van de Rabobankploeg zijn eerste gele trui heeft bemachtigd.
Waarom ik dat alles weet, terwijl het hele evenement me geen zier kan schelen? Omdat ik ongewild op de hoogte wordt gehouden door de media! Daarom las ik ook dat één of andere renner zei: "Wielrennen is niet leuk, het is alleen maar pijn lijden." Mensen hebben ontzag voor personen die tot het uiterste gaan. Ik zie parallellen met de asceten van oosterse religies; die worden ook geprezen door de gewone man, want wat ze doen is inspirerend. Afzien voor een hoger doel doet het altijd goed bij mensen, zeker als de manier waarop tot de verbeelding spreekt.
Heldenverering is het, de Tour en sport in het algemeen. Niet dat er iets mis is met heldenverering. Ik zou alleen willen dat men wat kieskeuriger was in het benoemen van idolen. Er zijn mensen die bijvoorbeeld een schone energiebron uitvinden, een kindertehuis oprichten in Uganda, of een nieuw medicijn ontwikkelen. Tien tegen één dat zij in de vergetelheid raken, hoe nobel of nuttig hun 'hogere doel' ook was. Maar een stel gedrogeerde skeletten dat per se een berg op wil fietsen bij 30 graden Celsius, krijgt alle aandacht. Want ze gaan zichtbaar diep, héél diep, maar knokken door. En de kijker grimast mee.
En waarvoor is al die moeite? De eer van het aanhebben van een bepaald truitje, dat ieder jaar weer door velen wordt aangetrokken. Zoals alle sporten is ook wielrennen niet origineel of vernieuwend. Er is nooit een renner die besluit met een monstertruck de berg op te gaan, of onderweg met een knuppel zijn concurrenten van hun fiets te rossen. Dát zou de vindingrijkheid en strijdlust van de mens pas recht doen! Nee, de procedures en de regels zijn ieder jaar hetzelfde, net als de hoofdvraag: welk poppetje is dit jaar sneller dan de rest?
Miljoenen mensen zijn blijkbaar zó nieuwsgierig naar het antwoord dat ze er veel vrije tijd aan opofferen. Heerlijk meelijden vanuit de luie stoel. Hoewel ik het onderwerp sport probeer te vermijden als ik met mensen praat, heb ik me weleens laten vertellen dat de leukigheid 'm vooral zit in het nauwgezet volgen van deze jaarlijkse martelgang. Maar àlles wordt boeiend als je het volgt. Of het nou de Tour de France is, het circus genaamd Formule 1, de voetbalcompetitie of Onderweg Naar Morgen.
Waarom ik dat alles weet, terwijl het hele evenement me geen zier kan schelen? Omdat ik ongewild op de hoogte wordt gehouden door de media! Daarom las ik ook dat één of andere renner zei: "Wielrennen is niet leuk, het is alleen maar pijn lijden." Mensen hebben ontzag voor personen die tot het uiterste gaan. Ik zie parallellen met de asceten van oosterse religies; die worden ook geprezen door de gewone man, want wat ze doen is inspirerend. Afzien voor een hoger doel doet het altijd goed bij mensen, zeker als de manier waarop tot de verbeelding spreekt.
Heldenverering is het, de Tour en sport in het algemeen. Niet dat er iets mis is met heldenverering. Ik zou alleen willen dat men wat kieskeuriger was in het benoemen van idolen. Er zijn mensen die bijvoorbeeld een schone energiebron uitvinden, een kindertehuis oprichten in Uganda, of een nieuw medicijn ontwikkelen. Tien tegen één dat zij in de vergetelheid raken, hoe nobel of nuttig hun 'hogere doel' ook was. Maar een stel gedrogeerde skeletten dat per se een berg op wil fietsen bij 30 graden Celsius, krijgt alle aandacht. Want ze gaan zichtbaar diep, héél diep, maar knokken door. En de kijker grimast mee.
En waarvoor is al die moeite? De eer van het aanhebben van een bepaald truitje, dat ieder jaar weer door velen wordt aangetrokken. Zoals alle sporten is ook wielrennen niet origineel of vernieuwend. Er is nooit een renner die besluit met een monstertruck de berg op te gaan, of onderweg met een knuppel zijn concurrenten van hun fiets te rossen. Dát zou de vindingrijkheid en strijdlust van de mens pas recht doen! Nee, de procedures en de regels zijn ieder jaar hetzelfde, net als de hoofdvraag: welk poppetje is dit jaar sneller dan de rest?
Miljoenen mensen zijn blijkbaar zó nieuwsgierig naar het antwoord dat ze er veel vrije tijd aan opofferen. Heerlijk meelijden vanuit de luie stoel. Hoewel ik het onderwerp sport probeer te vermijden als ik met mensen praat, heb ik me weleens laten vertellen dat de leukigheid 'm vooral zit in het nauwgezet volgen van deze jaarlijkse martelgang. Maar àlles wordt boeiend als je het volgt. Of het nou de Tour de France is, het circus genaamd Formule 1, de voetbalcompetitie of Onderweg Naar Morgen.
Jammer Harmen, maar volgens mij zit je er helemaal naast in je analyse (of je de tour leuk vindt of niet is uiteraard jouw zaak). Het is niet simpelweg het bewonderen van mensen die een uitzonderlijke prestatie leveren. Ik denk dat mijn beleving van de Tour de France dichter in de buurt van mijn beleving van kunst komt. Het an sich tamelijk zinloze verwordt als ik er naar kijk tot een groter verhaal, misschien wel een metafoor, al weet ik niet direct waarvoor. De griekse goden betekenden iets voor de griek, niet zozeer omdat ze echt bestonden of dat ze uitzonderlijke prestaties leverden, maar vooral omdat ze iets voor de grieken betekenden. Nu wil ik me wel wagen aan enige speculatie over wat de bekenis van de Tour de France vor mij is, maar het blijft speculatie. Het uitrijden van een Tour-etappe is hoe je het ook wendt of keert een tamelijk zinloze etappe, maar juist als je hier niet in berust en alles geeft, kan het toch nog enige zin krijgen, zelfs een zin die alle moeite uit het vergeefse doet ontstijgen.
BeantwoordenVerwijderenKom anders morgen bij mij de beklimming van de Col d'Aubisque bekijken, dan laat ik het je zien.
Mon ami,
BeantwoordenVerwijderenDank je voor je reactie, al is die erg subjectief, net als mijn blogpost. Waar ik zeg dat de Tour gekkenwerk is van gekken, voor gekken, zeg jij dat de race iets betekent voor jou, dat hij zin heeft. Well, good for you!
Als ik morgen tijd had, zou ik bij je langs komen, maar moet teveel doen. Geniet vooral van de etappe, dan geniet ik ondertussen van iets anders: het ambient-album 'Submers' van Loscil. Dát is pas kunst!
(edit: Oké, ik overdrijf, niet alle nummers op dat album zijn goed)